Święto Flagi wypada 2 maja. Jest to stosunkowo młoda tradycja, której data w Polsce została wybrana ze względu na bliskie sąsiedztwo dwóch innych okazji patriotycznych, czyli Święta Pracy (1 maja) i Święta Konstytucji (3 maja).
Święto Flagi zostało ustanowione w Polsce uchwałą z dnia 20 lutego 2004 roku jako Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. Nie bez znaczenia dla pomysłu wprowadzenia święta były praktyki z okresu PRL-u, kiedy celebrowano jedynie Święto Pracy, natomiast konsekwentnie pomijano obchody 3 maja. Z tego powodu po 1 maja flaga państwowa błyskawicznie znikała z ulic i bezwzględnie nie wolno było jej pokazywać w następnych dniach, co miało wymazać pamięć o Konstytucji 3 maja.
Oficjalny wygląd polskiej flagi został ustalony podczas Sejmu Królestwa Polskiego w 1831 roku, w prawie państwowym zatwierdzono go zaś w 1919 roku. Biel to oczywiście symbol czystości, czerwień oznacza z kolei odwagę i przelaną krew.
Dzień Flagi stanowi rodzaj hołdu dla jednego z najważniejszych symboli narodowych i został wprowadzony w celu propagowania wartości patriotycznych. Wywieszając biało-czerwoną flagę, główny symbol Narodu i Państwa zamanifestujemy nasze przywiązanie do polskiej tożsamości i tradycji. Przez wywieszenie flagi w dniach świąt narodowych pokażmy, że dumnie jest być Polakiem! Okażmy swój patriotyzm, szacunek dla tradycji.
Uchwalona 3 maja 1791 roku na Sejmie Czteroletnim ustawa regulująca ustrój prawny Rzeczypospolitej Obojga Narodów była pierwszą w Europie i drugą na świecie nowoczesną konstytucją. Wprowadzała w Rzeczypospolitej ustrój monarchii konstytucyjnej – zachowywała stanową strukturę społeczeństwa, ale otwierała perspektywy dalszych przekształceń systemu państwowego. Na jej podstawie przyjęto monteskiuszowski podział władz na prawodawczą, wykonawczą i sądowniczą, a także zniesiono m.in. liberum veto, konfederacje i wolną elekcję. Choć Konstytucja 3 maja obowiązywała jedynie przez 14 miesięcy, była wielkim osiągnięciem narodu polskiego chcącego zachować niezależność państwową oraz zapewnić możliwość rozwoju gospodarczego i politycznego kraju.
Po odzyskaniu niepodległości już w 1919 roku 3 maja został ogłoszony świętem narodowym. W preambule pierwszej uchwalonej przez sejm konstytucji z 1921 roku nawiązywano do Ustawy majowej tak treścią, jak stylizowanym językiem. Jej przywołanie było dowodem tradycji i ciągłości państwowości polskiej. W roku 1925 dzień ten uzyskał dodatkowo sankcję religijną: ustanowiono tego dnia, prócz święta państwowego, także religijne. Ten splot narodowego i katolickiego charakteru święta doprowadził do ostrej krytyki ze strony ugrupowań lewicowych, choć nikt nie kwestionował nośnych wartości konstytucyjnej tradycji. Lewica jednak w takiej sytuacji szczególnie akcentowała obchody innego dnia: pierwszomajowego święta pracy. W czasie II wojny Polacy na emigracji i w kraju również obchodzili święto 3 Maja, znów symbolizujące opór i walkę z okupantem. Przełom przyniósł rok 1990. Nowo wybrany Sejm i Senat powróciły do tradycji i proklamowały dzień 3 maja świętem państwowym.
Konstytucja 3 maja 1791 jest symbolem dążeń do odzyskania niepodległości i suwerenności Rzeczypospolitej, niezależnie od przeszkód wewnętrznych i zagrożeń zewnętrznych.